Megadeth Albüm Bilgileri

Megadeth - Peace Sells..But Who's Buying (1986)
Nisan 1983'de Metallica'dan ayrılan Dave Mustaine yanına basçı David Ellefson, gitarist Kerry King (Slayer'e sonra geri dönen) ve davulda Lee Rausch'u alıp Megadeth'i kurdu. 1985'de çıkan ilk albümleri "Killing Is My Business... And Business Is Good!" dan sonra ikinci stüdyo albümü "Peace Sells.." sanki iki kısıma ayrılıyor. İlk 3 parça "Wake Up Dead","The Conjuring" ve "Peace Sells" arka arkaya ve bu albüme damgasını vuran çalışmalar. "Wake Up Dead" sanki o zaman için yapılmış death tarzı. Ortadaki davullu geçiş insanı kendinden geçiriyor. Dediğim gibi sonraki iki parçada iyi götürüyor albümü, ama daha sonra parçaların kalitesi oldukça düşüyor ve son parça "My Last Words" e kadar bu şekilde gidiyor.
Yine de albümün yetersizliklerini arkadaşların o zamanki çömezliklerine verip yaptığı sansasyonların Megadeth'in Megadeth olmasında verdiği katkıları unutmamak ve saygı duymak gerekiyor.

Megadeth - So Far So Good ..So What (1988)
Arşivimde son derece değer vererek baktığım kasetlerin içinden çekip bu albümü tekrar dinleyip yorumlamak istediğimde hatırladım ki bu o zamanların moda metodu LP den çekerek hazırlanmış bir kaset. Ve üzerinde 21.3.1988 tarihi var. Raks 90'lık kasetin diğer tarafında da Metallicanın meşhur "Master of Puppets" albümü kayıtlı. Üzerinden 15 sene geçmiş ve bugünlerde gittiğim bir müzik markette bu albümün Cd'sinin satıldığını gördüm ve sevindim. Açıkçası sabah işe giderken arabamda teybe albümü takınca, tekrar o günlere döndüm ve bu albümün değerini biraz daha anladım.
Toplam 34 dakika süren bir albüm ama insanın kafasını uçurmaya yetiyor. Parçaların hepsi birbirinden iyi. ben küfür eden aşağılık biriyim Pistols'un "Anarchy In The U.K." parçası da inanılmaz yorumlanmış. Kısalığı dışında en ufak kusuru olmayan bu albüm şiddetle gerçek thrash metal dinleyicilerine tavsiye edilir!!

Megadeth - Rust In Peace (1990)
Rust In Peace, grubun hem müzik olarak güçlü hemde içerik olarak derin albümlerinden. Bu albüm kadrosuna Cacaphony grubunun dağılmasından sonra gitarist Marty Friedman'da katılınca Megadeth büyük çıkışa başladı.Her albümde yaptıkları başkaldırıyı bu albümde de sürdürdüler.
Gitarın gücü "Holy Wars..The Punishment Due" ile başlıyor albüm bitene kadar devam ediyor. İkinci parça "Hangar 18" genetik deneylerin yol açacağı sorunları anlatıyor. Daha o zamandan bu konuya parmak basmışlar. "Take No Prisoners" ve "Five Magic" sertlikten ve hızdan ödün vermeyen sıkı çalışmalar. "Poison Was The Cure" biraz daha yumuşak tempoda başlasada daha sonra hızlanması ve tarzı dikkat çekici. Biraz sert rock & roll parçası gibi.
"Lucretia" ve "Tornado Of Souls" yine albüme renk katan tempolu ve albümün genel konseptine uyan kalitede gitar sololarla da güçlendirilmiş temel taşlar. "Dawn Patrol" kısa ve baştan sona aynı davul temposu ile çalınan, albümün en sevdiğim parçası "Rust In Peace...Polaris" e ön giriş niteliğinde.
Cacaphony grubunda yaptığı 2 albümde kendini oldukça kanıtlayan Marty geldiğini belli ediyor ve resmen tüm parçalarda döktürüyor, Dave'in kendine has seside eklenince albüm thrash metal albümleri tarihinde iddialı bir şekilde yerini kazıyor.

Megadeth - Countdown To Extinction (1992)
Heavy Metalin belki de en verimli yılıydı 1992.. Ve bu albümde o verimli yılın belki de en çok dinlediğim ve etkilendiğim albümlerindendi. Artık Megadeth olgunlaşmasını tamamlamış ve yapacağını yapmıştı.
Bu albümde belki diğer albümlerindeki hızlı tempoyu yakalamak mümkün değil ama albüm baştan sona dikkatli dinlendiğinde anlatılmak istenen çıkmaz tamamen sözlere dikkat edilmese bile anlaşılıyor. Sözlere inince daha bir anlamlı oluyor bu albüm. "Captive Honour" daki "and when you kill a man,you're a murderer, kill many, and you're a conqueror , kill them all ...oh you're a God" (birini öldürürsen katil, bir çoğunu öldürürsen fatih, hepsini öldürürsen Tanrı olursun) kısmı hala alıntı olsada unutamadığım bir repliktir.
Parçalardan "Skin O'my Teeth", "Symphony Of Destruction","Sweating Bullets","This Was My Life" benim için öne çıkanlar. "Sweating Bullets" daki kişinin kendi ile hesaplaşan tarzı inanılmaz hoşuma gitti. Artık bunalıma girmek için mi, yoksa bunalımdan çıkmak için mi bilemem ama çizgide gidenlerin bence dinleyip anlamaya çalışması gereken bir albüm. Derin düşünmeye meyilli ama anlamadığında da küfür etmeyecek kişilere tavsiye edilir...

Megadeth - Youthanasia (1994)
"Youthanasia" ve "Countdown To Extinction" birbirine benzeseler de ben bu albümde aynı tadı alamamıştım. "Youthanasia" müziğinden çok kapağındaki ipe dizilen bebeklerin resmi yüzünden aldığı eleştiriler ile anılmıştı. Albüm sert ve kendi içinde tutarlı gibi görünse bile akılda kalıcılık olarak fazla bir şey veremiyor. Açılış parçası "Reckoning Day" genel olarak sert girişi ve temposunu genele yayan bir yapıda olsada vasatı aşamıyor. Albümde diğerlerinden öne çıkan parçalar "A Tout Le Monde" nakarat kısımları Fransızca söylenmiş, "Family Tree" ve "Blood Of Hereos". Son parça "Victory" oldukça enteresan, Dave bu parçada o ana kadar çıkardıkları albümlerdeki parçaların adlarını birleştirerek sözleri yazmış. İçinde "Killing is my business,the conjuring,set the world on fire,in my darkest hour,tornado,skin o my teeth,hangar 18..." gibi şarkı adları geçiyor.

Megadeth - Cryptic Writings (1997)
Megadeth'in çok fazla ses getirmeyen albümlerinden biri. Müzik kalitesi olarak özellikle ilk şarkılarında yumuşama belirtisi var ve diğer albümlere göre daha melodik bir yapıya sahip. 2 sene sonra çıkardıkları Risk albümünde bu yapı aynı şekilde devam ediyor. Metallica'nın çok daha önce başladığı yumuşamaya ister istemez Megadeth'de katılıyor. Bu değişim sert müzikten hoşlananları üzse bile yeni dinleyenlerin oluşmasına da katkıda bulunuyor.
"Trust" düzenli ve zamanla artan bir ritm ile albüme açılışı yapıyor. Vokal başladıktan sonra da aynı temposunu devam ettiriyor. Klasik Megadeth tarzını ve vokalini yansıtsa da yalnızca iyice yumuşayan akustik gitar solosundan sonra bir ara sertleşiyor. "Almost Honest" ve "Use The Man" melodik ve yumuşamış yapıyı sürdürüyorlar. "Mastermind" öncekilere göre sert bir şekilde başlıyor ve vokalde daha mistik bir yapısı var, arka fondan gelen sesler parçaya renk katıyor. "The Disintegrators" kısa ama tam eski günlerdeki gibi sert ve tempolu.
"I'll Get Even" kişisel bunalımın sözlere tam olarak yansıtılması ile oluşmuş melodik ve yumuşak bir çalışma. Bazı kısımlarında Dave vokal yaparken resmen yalvarmış gibi, çaresiz. "Sin" önceki parçaya müzik olarak benziyor ama vokalde daha farklı sert bir tavır mevcut, isyankar tarz hakim parçada. Ayrıca içinde uzun süren gitar sololar mevcut. "A Secret Place" albümün her yönüyle iyi parçalarından. Gitar, vokal ve başlangıcı Megadeth dedirtiyor, albümün en uzun parçası.
Son 4 parça albümü sertleştiriyor ve kıvama getiriyor. Metallica ve Megadeth'in ilk zamanlarını hissedebiliyorsunuz. Özellikle son parça "Fff" sanki Metallica'nın Kill'em All'daki Motorbreath parçası, hem tarz hem tempo çok benziyor.
Fazla bilinmese de siz bu albümü yinede alın arşivde bulunsun, ne de olsa devamı gelmeyebilir.

Megadeth - Risk (1999)
Ağustos 1999 da piyasaya çıkan bu albüme yapılan eleştiriler grubun sonunu yaklaştırdı. Nisan 2002 de grup ayrılık kararı aldı. Gerçi grubun dağılma sebebi Dave Mustaine'nin gitar çalmasını engelleyen kolundaki sakatlık ama her şeyin olduğu gibi Megadeth'in de yükselme ve düşüş periyotları var. Bu albüm en azından düşüşü başlattı.
Parçalara gelince albüm bazı yerlerinde ani beklemeler yapan hızlı tempolu "Insomnia" ile başlıyor. Çok sesli vokallerin ve müziğin karışımı bazı kısımlarında parçayı boğuyor, parçada dinleyeni boğuyor. "Prince Of Darkness" albümün en uzunu (6.25) ve bu parçada baymaya devam ediyor. "Enter The Arena" Evrenin Askerleri 2 filminin müziklerinden "Crush 'em" parçasının introsu görevinde. Zaten bu albümün en tanınan parçası da "Crush 'em".
Albüm burada biraz toparlanmaya başlıyor ve arka arkaya daha kaliteli çalışmalar var. Gerçi parçalarda melodik yapı baskın , yani heavy metalden eser yok. Parçalar piyasaya daha çok hitap ettiği için Megadeth'in aldığı ağır eleştirilerde bundan. Zamana ayak uydurma telaşı özlerinden uzaklaşmalarına neden olmuş. 5.parça "Breadline" dan 12. ve ayıp olmasın diye daha sert yaptıkları son parça "Time:The End" e kadar neredeyse sertlikten eser yok. İşin kötüsü yumuşama ve piyasaya inme isteği Megadeth'e fazla yaramadı.
Heralde eskiyi unutmayalım diye bu albümün içinden bir de "No Risk Disk" çıktı. Bu CD de altı adet önceki albümlerinden seçilmiş birer parça var. "In My Darkest Hour" ve "Holy Wars" bunların içinde , bu ne perhiz! ne lahana turşusu!..

Megadeth - The World Needs A Hero (2001)
Risk albümüne ne kadar eleştiri getirmiş olsamda Megadeth ilk başladığı noktadan şu ana kadar geldiği noktada bir Metallica olmadı, yani o kadar değişime uğramadı. Bu albümde de Megadeth önceki albümlerinin etkisini hissettiriyor. Açılış parçası "Disconnect" klasik Megadeth tarzını fazlasıyla yansıtıyor, özellikle giriş yapısı olarak 90lı yılların başındaki tarz geçerli. "The World Needs A Hero" Dave'in gizemli vokali ile başlıyor ve devam ediyor. Zaten ilk kadrodan bu albüme kadar gelenler Dave ve David. Gitarda Al Pitrelli ve davulda da Jimmy Degrasso var bu albümde.
"1000 Times Goodbye" bir dakikalık intro arkasından gelen vokalle kargaşık hisler yaratıyor, aralardaki Pitrelli ve Mustaine'nin soloları ile altı dakikanın üzerinde. "Promises" Megadeth yapısına biraz ters düşen yavaşlıkta ama bence albüme ruh katmış son derece iyi, bazı yerlerinde yine isyankar duyguların ön plana çıkarıldığı duygusal bir parça. Hemen arkasındaki "Recipe For Hate...Warhorse" çok hızlı giriyor ama vokal frene tam anlamıyla basıyor. Önceki albümlerdeki bazı parçalarda yapıldığı gibi kendini sorgulama psikolojisini bu parçada tam olarak buluyorsunuz. "Losing My Senses" ve "Dread And The Fugitive Mind" sanki önceki albümlerinden alınmış benzer parçalar gibi algılansada ben "Countdown To Extinction" albümünü çok sevdiğim için bu son albümde de aynı psikolojiyi yaşayabiliyorum. Verdiğim dört yıldız bu tür benzeşmeler yüzünden. Son parça "When" dokuz dakikanın üzerinde. Sanki Dave kişisel problemlerini yatırmış masaya burada tartışıyor, bazı kısımlarda Metallica tarzında müziklerle de (Am I Evil?) geçmişindekileri lanetliyor heralde.
Bu tür grupların zaman geçtikçe tarihe karışmaya başlaması insanı ister istemez üzüp her şeyin başladığı gibi bitmesinin de normal olduğunu kabul etmesini sağlıyor. Belki Dave yine kendini zorlayacak, gitar çalmaya başlayacak, albümler yapacak ama bir gerçek varki hiçbir şey eskisi gibi olmayacak, buna bizde dahil...